GESCHIEDENIS VAN DE PLEK

DR. ARIËNSSCHOOL

De Dr. Ariënsschool stamt uit omstreeks 1880 en is in neorenaissance stijl gebouwd, als onderdeel van het grote katholieke kerkelijke complex het Sint Anthoniusklooster. Hiervan is alleen de school overgebleven. In het begin werd er vooral katholiek onderwijs gegeven, later werd het schoolgebouw in gebruik genomen als ULO en kreeg het in de jaren ’30 aanbouwen aan de linkergevel en aan de achtergevel.

In de Tweede Wereldoorlog heeft de school ernstig geleden onder bombardementen; bijna een kwart van het gebouw is destijds weggebombardeerd. Nadat het pand was opgelapt kreeg het in 1952 zijn huidige naam, de Dr. Ariënsschool, toen het een school voor Buitengewoon Lager Onderwijs werd. Het schoolgebouw is een gemeentelijk monument; het is rijk gedecoreerd en kent veel unieke details, kenmerken van de neorenaissance. Het pand is een beeldbepalend element voor de omgeving, aldus de toelichting van de monumentencommissie.

Het badhuis, ontworpen in Haagse stijl door de gemeentearchitect Gijzen, is geopend in 1932. Het was een badinrichting voor de inwoners van Hengelo, die in die tijd thuis de noodzakelijke sanitaire voorzieningen misten. In Nederland zijn er slechts twee badhuizen in deze stijl, lijkend op het Haags Gemeentemuseum, gebouwd. Op de gevel aan de Oldenzaalsestraat prijkten de opschriften ‘Schoolbad’ en ‘Volksbad’. Twee inmiddels gesloopte dienstwoningen maakten deel uit van het ensemble. De oorspronkelijke indeling kende toiletten, douches en baden, strikt gescheiden voor vier groepen: jongens, meisjes, mannen en vrouwen.

Toen vrijwel ieder huishouden de beschikking kreeg over voldoende sanitaire voorzieningen is het gebouw in 1967 ingrijpend verbouwd tot instructiebad. Menig Hengeloër heeft hier nog zwemles gehad. Ook de kinderen van de Dr. Ariënsschool maakten gebruik van dit zwembad. Het pand is een gemeentelijk monument omdat het uniek is in zijn soort; mede daardoor heeft het een grote cultuurhistorische waarde.